Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη - Πότε θα φτάσεις; - Το πρωί θα είμαι εκεί. Θα σε πάρω μόλις φτάσω. Γι’ αυτό κοιμήσου. Μη με περιμένεις.... - ...
Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
- Πότε θα φτάσεις;
- Το πρωί θα είμαι εκεί. Θα σε πάρω μόλις φτάσω. Γι’ αυτό κοιμήσου. Μη με περιμένεις....
- ….........
Ένα πότε που έγινε ποτέ.....
Γι’ αυτό μη με περιμένεις....
Μη περιμένεις να γυρίσουν οι νεκροί από τη Μάνδρα γιατί πνιγήκανε.
Και τώρα πνίγονται σε έναν άδικο ενεστώτα οι δικοί τους άνθρωποι που μείναμε πίσω περιμένοντας μια δικαίωση στο σήμερα για τους δικούς τους ανθρώπους.
Μη περιμένεις να γυρίσουν οι νεκροί από το Μάτι γιατί καήκανε.
Και τώρα καίγεται η ψυχή των δικών τους ανθρώπων που αφήσανε πίσω σε ένα καθηλωμένο παρόν δίχως μέλλον.
Τέμπη, 28 Φεβρουάριου 2023, 11.30 το βράδυ.
Για ακόμη μια φορά....
Μη περιμένεις.....
Μη περιμένεις να αλλάξει κάτι από αυτούς που σε φυλακίζουν στο παρόν με ένα “θα” του μέλλοντος και ένα “είχε” του παρελθόντος μπροστά από ένα ρήμα που αργά και βασανιστικά σου κατατρώει το μυαλό.....
Θα είχε σωθεί....
Αν έφευγε αργότερα....
Αν έφευγε νωρίτερα.....
Παίζεις με τον χρόνο και τα επιρρήματα του....
Θέλεις να γυρίσεις πίσω το ρολόι μα βιώνεις το ίδιο έργο ξανά και ξανά.
Θα είχε σωθεί λες.....
Και εγώ σου λέω ”ναι, θα είχε…” αφήνοντας το ρήμα έξω από την πρόταση.
“Θα είχε” σου ξαναλέω, αν εγώ και εσύ περπατούσαμε πλάι πλάι με τα χέρια ενωμένα.....κάπου εκεί στο παρελθόν όταν κάποιος φώναξε για δίκαιο.
Τον άκουσες;
Η’ μήπως κάποιοι σου κλείσανε τα αυτιά, σε τυφλώσανε με ψέματα και βάλανε εσένα απέναντι σε μένα να τρέχουμε στις ίδιες ράγες μέσα στο σκοτάδι;
Ένας αγώνας δρόμου οι ζωές μας πάνω στις ράγες ενός χρόνου αποστάτη που σε κρατά σε απόσταση από την αλήθεια και σε απομακρύνει ολοένα και περισσότερο από το δίκαιο.
Ένας χρόνος αποστάτης που γυρνάει το κλειδί όπου θέλει αυτός και σε κλειδώνει σε μια κούρσα με τελικό προορισμό τον θάνατο.
Επί δώδεκα λεπτά λένε πως πήγαιναν αντίθετα...
Κανείς δεν φρέναρε....
Κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε.
Λένε, πήγαιναν, φρέναρε, κατάλαβε, έγινε.....ρήματα του παρελθόντος που βασανίζουν το παρόν μας και καταδικάζουν το μέλλον μας.
Εκεί πάνω στις ράγες, ράγισαν καρδιές.
Μέσα σε αυτές και η δική μου…..
Μα με όλο το κουράγιο που μου έχει απομείνει θα σου φωνάξω στο παρόν σε χρόνο ενεστώτα για να σου πω πως είμαι εδώ.
Πάτα το φρένο και άλλαξε πορεία.
Έλα μαζί μου.
Το βλέπεις εκεί το φως;
Μας περιμένει.....
Δεν υπάρχουν σχόλια